H Αμμόχωστος μέσα στην Ιστορία

ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

Ανα­φέ­ρε­ται με το όνο­μα αυτό, που σημαί­νει κυριο­λε­κτι­κά την πόλη τη χωμέ­νη στην άμμο, από τον 4ο μ.Χ. αιώ­να. Και πράγ­μα­τι, η Αμμό­χω­στος υπήρ­ξε παγκό­σμια γνω­στό του­ρι­στι­κό θέρε­τρο, μετα­ξύ του 1960 και 1974, λόγω της αμμώ­δους παρα­λί­ας της. Η Αμμό­χω­στος (Φαμα­γκού­στα η φρά­γκι­κη ονο­μα­σία της) είναι και η πρω­τεύ­ου­σα της ομώ­νυ­μης επαρ­χί­ας της Κύπρου με περί­που 40.000 κατοίκους.

ΑΡΧΑΙΑ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ

Η αρχαία Αμμό­χω­στος έφε­ρε το όνο­μα Σαλα­μί­να, ενώ αργό­τε­ρα μετο­νο­μά­στη­κε σε Αρσι­νόη και Κων­στά­ντια

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ

Το λιμά­νι της πόλης είναι από τα καλύ­τε­ρα φυσι­κά λιμά­νια που δια­θέ­τει η Κύπρος και το μονα­δι­κό που είναι κλει­στό. Έως το 1974 απο­τε­λού­σε το βασι­κό λιμά­νι εξα­γω­γής γεωρ­γι­κών προϊόντων.

Τα Βαρώ­σια ή Βαρώ­σι, είναι πόλη φάντα­σμα στο νότιο τμή­μα της κυπρια­κής πόλης της Αμμο­χώ­στου. Πριν την τουρ­κι­κή εισβο­λή στην Κύπρο το 1974, ήταν η σύγ­χρο­νη του­ρι­στι­κή περιο­χή της Αμμο­χώ­στου. Οι κάτοι­κοί της έφυ­γαν κατά την εισβο­λή, η πόλη τέθη­κε υπό τουρ­κι­κό έλεγ­χο και παρέ­μει­νε εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­νη υπό την κατο­χή των τουρ­κι­κών Ενό­πλων Δυνά­με­ων από τότε. Η είσο­δος απα­γο­ρεύ­ε­ται για το κοινό.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ

Η Αμμό­χω­στος είναι μια από τις πιο παλιές πόλεις της Κύπρου. Η πόλη πρω­το­χτί­στη­κε κατά τον 3ο π.Χ. αιώ­να από τους Πτο­λε­μαί­ους, και είχε ονο­μα­στεί Αρσι­νόη, προς τιμή της βασί­λισ­σας Αρσι­νό­ης Β’ Φιλα­δέλ­φου, της διά­ση­μης αυτής Ελλη­νί­δας βασί­λισ­σας της Αιγύ­πτου των Ελλη­νι­στι­κών χρό­νων. Στην ουσία όμως, η Αμμό­χω­στος υπήρ­ξε η διά­δο­χος της πιο φημι­σμέ­νης και πιο σημα­ντι­κής αρχαί­ας πόλης της Κύπρου, της Σαλα­μί­νας. Κατά την ελλη­νι­κή μυθο­λο­γία, η Σαλα­μί­να είχε ιδρυ­θεί μετά το τέλος του Τρω­ι­κού πολέ­μου από τον Τεύ­κρο, το γιο του Τελα­μώ­να και αδελ­φό του Αία­ντα, από το ελλη­νι­κό νησί της Σαλα­μί­νας.

Βυζαντινή Αυτοκρατορία

Η πόλη γνώ­ρι­σε μεγά­λη ακμή πολύ αργό­τε­ρα, στην επο­χή του βυζα­ντι­νού αυτο­κρά­το­ρα Ιου­στι­νια­νού. Για να τιμή­σει την πόλη, από την οποία κατα­γό­ταν η γυναί­κα του Θεο­δώ­ρα, ο Ιου­στι­νια­νός την πλού­τι­σε με πολ­λά κτί­ρια, ενώ οι κάτοι­κοι, για να εκφρά­σουν την ευγνω­μο­σύ­νη τους, την ονό­μα­σαν Νέα Ιου­στι­νια­νία. Το 647 μ.Χ., όταν κατα­στρά­φη­καν οι γει­το­νι­κές πόλεις από τις επι­δρο­μές των Σαρα­κη­νών, οι κάτοι­κοι των πόλε­ων αυτών μετοί­κη­σαν στην Αμμό­χω­στο, με απο­τέ­λε­σμα ο πλη­θυ­σμός της πόλης να αυξη­θεί σημα­ντι­κά και να γνω­ρί­σει η ίδια η πόλη νέα άνθηση.

Άραβες

Αργό­τε­ρα, όταν τους Αγί­ους Τόπους τους κατέ­λα­βαν οι Άρα­βες, ο χρι­στια­νι­κός πλη­θυ­σμός κατέ­φυ­γε στην Αμμό­χω­στο, με απο­τέ­λε­σμα να μετα­τρα­πεί η πόλη σε σημα­ντι­κό χρι­στια­νι­κό κέντρο, αλλά και σε ένα από τα πιο σημα­ντι­κά εμπο­ρι­κά κέντρα στην ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο. Έτσι δεν άργη­σε να γίνει το κέντρο της προ­σο­χής πολ­λών χρι­στια­νι­κών λαών της δύσης.

Φραγκοκρατία

Μεγά­λη ανά­πτυ­ξη και πρω­το­φα­νή ακμή είχε γνω­ρί­σει η Αμμό­χω­στος κατά την περί­ο­δο της Φρα­γκο­κρα­τί­ας και ιδί­ως κατά τον 13ο και 14ο αιώ­να. Περι­τοι­χι­σμέ­νη με ισχυ­ρά τεί­χη, υπήρ­ξε το σπου­δαιό­τε­ρο λιμά­νι της Ανα­το­λι­κής Μεσο­γεί­ου και η ίδια μια από τις πιο πλού­σιες πόλεις. Παροι­κί­ες πολ­λών εμπό­ρων, Βενε­τών, Γενουα­τών, Πιζά­νων, Ναπο­λι­τά­νων, Κατα­λα­νών, Μασ­σα­λών, Σύρων και άλλων, κατοι­κού­σαν στην πόλη που είχε εξε­λι­χθεί σε ιδιαί­τε­ρα σπου­δαίο σταθ­μό δια­με­τα­κο­μι­στι­κού εμπο­ρί­ου μετα­ξύ Ανα­το­λής και Δύσης. Οι ποι­κί­λες εμπο­ρι­κές δρα­στη­ριό­τη­τες είχαν ως απο­τέ­λε­σμα να συρ­ρέ­ει στην Αμμό­χω­στο άφθο­νος πλού­τος. Λαμπρά ανά­κτο­ρα και άλλα οικο­δο­μή­μα­τα κοσμού­σαν την πόλη, ανά­με­σα στα οποία ξεχώ­ρι­ζε ο σωζό­με­νος και σήμε­ρα γοτ­θι­κός καθε­δρι­κός ναός του Αγί­ου Νικο­λά­ου. Στο ναό αυτό οι Φρά­γκοι βασι­λιά­δες της Κύπρου στέ­φο­νταν και ως βασι­λιά­δες Ιερο­σο­λύ­μων.

Πρώ­τος κατέ­λα­βε την πόλη ο Ριχάρ­δος ο Λεο­ντό­καρ­δος, ενώ αμέ­σως μετά από αυτόν ο Γάλ­λος Λου­ζι­νιάν, που στην Αμμό­χω­στο στέ­φτη­κε και βασι­λιάς της Κύπρου και της Ιερου­σα­λήμ.

Ωστό­σο η Αμμό­χω­στος κατα­λή­φθη­κε από τους Γενουά­τες το 1373, που διέ­θε­ταν ισχυ­ρό στό­λο, και κρα­τή­θη­κε από αυτούς για ένα σχε­δόν αιώ­να, μετά την κατά­λη­ψή της, το 1489, από τους Ενε­τούς η πόλη οχυ­ρώ­νε­ται και μετα­τρέ­πε­ται σε διοι­κη­τι­κό κέντρο και γενι­κό στρα­τη­γείο για την Ανα­το­λι­κή Μεσό­γειο. Στον γνω­στό πύρ­γο της πόλης η παρά­δο­ση τοπο­θε­τεί την εξέ­λι­ξη και το τέλος της τρα­γω­δί­ας του Σαίξ­πηρ «Οθέλ­λος», αν και ο ίδιος ο μεγά­λος συγ­γρα­φέ­ας δεν ανα­φέ­ρει την Αμμό­χω­στο αλλά ομι­λεί απλώς για «ένα λιμά­νι στην Κύπρο» Όμως, ο Οθέ­λος, ο ήρω­ας της ομώ­νυ­μης τρα­γω­δί­ας του Σαίξ­πηρ, θεω­ρεί­ται ότι είχε πηγή έμπνευ­σης τον Κρι­στό­φο­ρο Μόρο, Βενε­τό αξιω­μα­τού­χο που είχε δια­τε­λέ­σει διοι­κη­τής της Αμμο­χώ­στου και της Κύπρου κατά το 1505 — 1507.

Οθωμανική Αυτοκρατορία και Αγγλοκρατία

Η Αμμό­χω­στος αντι­στά­θη­κε με ηρω­ι­σμό κατά τη διάρ­κεια της εισβο­λής των Οθω­μα­νών Τούρ­κων, που κατέ­λα­βαν την Κύπρο το 1570, αντέ­χο­ντας μια ιδιαί­τε­ρα σκλη­ρή πολιορ­κία που κρά­τη­σε έντε­κα μήνες, μέχρι τον Αύγου­στο του 1571. Παρά το ότι οι επι­θέ­σεις των Τούρ­κων ήταν λυσ­σώ­δεις, η πόλη τις είχε απο­κρού­σει όλες. Ανα­φέ­ρε­ται ότι μπρο­στά στα τεί­χη της Αμμο­χώ­στου οι Τούρ­κοι είχαν 80.000 νεκρούς. Ωστό­σο, ύστε­ρα από έντε­κα μήνες, και όταν οι υπε­ρα­σπι­στές της σχε­δόν πέθαι­ναν από την πεί­να και είχαν εξα­ντλή­σει πλή­ρως τα πολε­μο­φό­δια τους, πολε­μώ­ντας πλέ­ον μόνο με πέτρες και ξύλα, η πόλη συν­θη­κο­λό­γη­σε και απο­φά­σι­σε να παρα­δο­θεί. Οι Τούρ­κοι δεν τήρη­σαν τελι­κά τη συμ­φω­νία διέ­πρα­ξαν άγρια σφα­γή των κατοί­κων και υπε­ρα­σπι­στών της πόλης και πλή­ρη λεη­λα­σία της. Η ωμό­τη­τα των Οθω­μα­νών ήταν τέτοια ώστε έγδα­ραν ζωντα­νό τον Βενε­τό κυβερ­νή­τη Μάρ­κο Αντώ­νιο Μπρα­γκα­ντίν (Μπρα­γκα­ντί­νο) και θεω­ρή­θη­κε πράγ­μα­τι τυχε­ρός όποιος εκτε­λέ­στη­κε γρή­γο­ρα όπως ο Αστό­ρε κ.ά. Δεν θα ήταν υπερ­βο­λή να λεχθεί πως λόγω των Οθω­μα­νι­κών αγριο­τή­των στην Κύπρο, η Χρι­στια­νι­κή Δύση επί Πάπα Ρώμης Πίου Ε΄οργάνωσε την “Ιερά Συμ­μα­χία” (Sacra Lingua Antiturca) που με απο­κο­ρύ­φω­μα την Ναυ­μα­χία της Ναυ­πά­κτου και την κατα­στρο­φή του Τουρ­κι­κού Στό­λου (1571) στα­μά­τη­σε ουσια­στι­κά η Οθω­μα­νι­κή κυριαρ­χία στη Μεσόγειο.

Κατά την περί­ο­δο της Τουρ­κο­κρα­τί­ας η Αμμό­χω­στος βρι­σκό­ταν σε κατά­στα­ση παρακ­μής, όπως άλλω­στε και ολό­κλη­ρη η Κύπρος. Άρχι­σε και πάλι να ανα­πτύσ­σε­ται μετά την κατά­λη­ψη της Κύπρου από τους Άγγλους (1878). Μετα­ξύ άλλων, οι Άγγλοι βελ­τί­ω­σαν και επέ­κτει­ναν το λιμά­νι της πόλης και την ένω­σαν σιδη­ρο­δρο­μι­κώς με την πρω­τεύ­ου­σα Λευ­κω­σία, ενώ εδώ είχε τα κεντρι­κά γρα­φεία του ο Κυπρια­κός Κυβερ­νη­τι­κός Σιδη­ρό­δρο­μος.

Ανεξαρτησία

Ιδιαί­τε­ρα ανα­πτύ­χθη­κε η Αμμό­χω­στος μετά την ανα­κή­ρυ­ξη της Κύπρου σε ανε­ξάρ­τη­το κρά­τος (1960), οπό­τε, η πόλη γίνε­ται μεγά­λο εμπο­ρι­κό κέντρο αλλά γίνε­ται διε­θνώς γνω­στή και ως σημα­ντι­κό του­ρι­στι­κό θέρε­τρο. Ανά­με­σα στους εκτε­τα­μέ­νους πορ­το­κα­λε­ώ­νες που περιέ­βαλ­λαν την πόλη, και δίπλα στην αμμώ­δη παρα­λία της, είχαν ανε­γερ­θεί σύγ­χρο­να ξενο­δο­χεία και η Αμμό­χω­στος είχε πάρει μια έντο­να κοσμο­πο­λί­τι­κη όψη.

Έως το 1974, στην Παλαιά Αμμό­χω­στο κατοι­κού­σαν οι Τουρ­κο­κύ­πριοι ενώ στα Βαρώ­σια οι Ελλη­νο­κύ­πριοι. Μετά το 1974, οι Τουρ­κο­κύ­πριοι συνέ­χι­σαν να κατοι­κούν στην Παλαιά Αμμό­χω­στο και στις γύρω περιο­χές, ενώ τα Βαρώ­σια είναι περί­κλει­στα από τον τουρ­κι­κό στρα­τό. Κατά τη δεκα­ε­τία του ’70 η Αμμό­χω­στος ήταν κορυ­φαί­ος του­ρι­στι­κός προ­ο­ρι­σμός στην Κύπρο. Για να φιλο­ξε­νη­θεί ο αυξα­νό­με­νος αριθ­μός του­ρι­στών χτί­στη­καν πολ­λά ψηλά και­νού­ρια κτί­ρια και ξενο­δο­χεία. Κατά την ακμή τους, τα Βαρώ­σια δεν ήταν απλώς αγα­πη­μέ­νος του­ρι­στι­κός προ­ο­ρι­σμός στην Κύπρο, αλλά μετα­ξύ 1970 και 1974, ήταν ένας από τους πιο δημο­φι­λείς του­ρι­στι­κούς προ­ο­ρι­σμούς στον κόσμο.

Απο το 1974 μέχρι σήμερα

Πριν από την τουρ­κι­κή εισβο­λή στην Κύπρο, η πόλη των Βαρω­σί­ων είχε πλη­θυ­σμό 39.000 κατοί­κων. Μετά την εισβο­λή στις 20 Ιου­λί­ου 1974, ο ελλη­νο­κυ­πρια­κός στρα­τός απέ­συ­ρε τις δυνά­μεις του πίσω στη Λάρ­να­κα. Ο τουρ­κι­κός στρα­τός προ­χώ­ρη­σε μέχρι την Πρά­σι­νη Γραμ­μή, η οποία είναι και τα σημε­ρι­νά σύνο­ρα μετα­ξύ των δύο κοι­νο­τή­των. Ώρες πριν ελλη­νο­κυ­πρια­κός και τουρ­κι­κός στρα­τός βρε­θούν σε μάχη στους δρό­μους της Αμμο­χώ­στου, ολό­κλη­ρος ο πλη­θυ­σμός διέ­φυ­γε, φοβού­με­νος νέους βομ­βαρ­δι­σμούς. Πολ­λοί πρό­σφυ­γες διέ­φυ­γαν νότια στο Παρα­λί­μνι, στη Δερύ­νεια και στη Λάρ­να­κα. Από τότε, το Παρα­λί­μνι έγι­νε η νέα πρω­τεύ­ου­σα της Επαρ­χί­ας της Αμμο­χώ­στου.

Όταν ο τουρ­κι­κός στρα­τός πήρε τον έλεγ­χο της περιο­χής κατά τη διάρ­κεια της εισβο­λής, τον περί­φρα­ξε και απα­γό­ρευ­σε την είσο­δο σε πάντες εκτός του προ­σω­πι­κού του τουρ­κι­κού στρα­τού και των Ηνω­μέ­νων Εθνών. Οι άνθρω­ποι που ζού­σαν στα Βαρώ­σια, ήλπι­ζαν πως θα επέ­στρε­φαν στα σπί­τια τους, μόλις η κατά­στα­ση ηρε­μού­σε. Δυστυ­χώς όμως το θέρε­τρο είχε περι­φρα­χτεί από τον τουρ­κι­κό στρατό.

Το ψήφι­σμα 550 του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας των Ηνω­μέ­νων Εθνών του 1984 παρα­χώ­ρη­σε την δια­χεί­ρι­ση των Βαρω­σί­ων στα Ηνω­μέ­να Έθνη με σκο­πό να γίνει επα­νε­γκα­τά­στα­ση των κατοί­κων των Βαρω­σί­ων και μόνο, που είχαν εκδιω­χθεί. Το τουρ­κι­κό κρά­τος δεν συμ­μορ­φώ­θη­κε, αλλά κρά­τη­σε τα Βαρώ­σια ως «δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό χαρ­τί», με την ελπί­δα να πεί­σει τους κατοί­κους της Κύπρου να απο­δε­χτούν μια επί­λυ­ση του Κυπρια­κού προ­βλή­μα­τος με τους δικούς τους όρους.

Ένα τέτοιο σχέ­διο επί­λυ­σης ήταν το Σχέ­διο Ανάν, το οποίο η πλειο­νό­τη­τα των Ελλη­νο­κυ­πρί­ων απέρ­ρι­ψε χαρα­κτη­ρί­ζο­ντάς το άδι­κο. Ήθε­λε την επι­στρο­φή των Βαρω­σί­ων στους αρχι­κούς κατοί­κους, αλλά κάτι τέτοιο δεν έγι­νε ποτέ. Ο λόγος της απόρ­ρι­ψης του σχε­δί­ου μέσω δημο­ψη­φί­σμα­τος από τους Ελλη­νο­κύ­πριους στη­ρί­χθη­κε στην άπο­ψη πως το συνο­λι­κό σχέ­διο ήταν απα­ρά­δε­κτο. Το Ψήφι­σμα 550 του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας των Ηνω­μέ­νων Εθνών το 1984 ανα­φέ­ρει ότι «θεω­ρεί τις προ­σπά­θειες για εγκα­τά­στα­ση οποιου­δή­πο­τε τμή­μα­τος των Βαρω­σί­ων από ανθρώ­πους άλλους, εκτός από τους κατοί­κους του, απα­ρά­δε­κτη και καλεί σε μετα­φο­ρά αυτής της περιο­χής υπό τη δια­χεί­ρι­ση των Ηνω­μέ­νων Εθνών». Από το 1974, απα­γο­ρεύ­ε­ται η είσο­δος στην περιο­χή από τους Τούρ­κους, με εξαί­ρε­ση του προ­σω­πι­κού των τουρ­κι­κών Ενό­πλων Δυνά­με­ων και τους μαθη­τές των κοι­τώ­νων των κορι­τσιών εκεί.

Δικαίωση Ελληνοκυπρίων κατοίκων από το ΕΔΑΔ

Το Ευρω­παϊ­κό Δικα­στή­ριο των Ανθρω­πί­νων Δικαιω­μά­των επι­δί­κα­σε το ποσό των €100.000 με €8.000.000 σε οχτώ Ελλη­νο­κύ­πριους λόγω στέ­ρη­σης των σπι­τιών και των περιου­σιών τους ως απο­τέ­λε­σμα της εισβο­λής του 1974. Η υπό­θε­ση κατα­τέ­θη­κε από κοι­νού από τον επι­χει­ρη­μα­τία Κων­στα­ντί­νο Λόρ­δο και άλλους, ενώ η κύρια από­φα­ση στην υπό­θε­ση Λόρ­δου χρο­νο­λο­γεί­ται το Νοέμ­βριο 2010. Το δικα­στή­ριο απο­φά­σι­σε ότι στην περί­πτω­ση των οκτώ από τους αιτού­με­νους, οι Τούρ­κοι είχαν παρα­βιά­σει το Άρθρο 1 του Πρω­το­κόλ­λου 1 της Ευρω­παϊ­κής Σύμ­βα­σης Δικαιω­μά­των του Ανθρώ­που, για το δικαί­ω­μα στην ειρη­νι­κή από­λαυ­ση των αντι­κει­μέ­νων κάποιου και στην υπό­θε­ση των επτά από τους αιτού­με­νους, η Τουρ­κία είχε παρα­βιά­σει το Άρθρο 8 για το δικαί­ω­μα σεβα­σμού για προ­σω­πι­κή και οικο­γε­νεια­κή ζωή.

Εφό­σον κανείς δεν κατοι­κεί στην περιο­χή και δεν έχουν γίνει επι­σκευ­ές, όλα τα κτί­ρια καταρ­ρέ­ουν. Η φύση ανα­μορ­φώ­νει την περιο­χή, καθώς τα μέταλ­λα σκου­ριά­ζουν, τα παρά­θυ­ρα σπά­ζουν και τα φυτά προ­χω­ρούν τις ρίζες τους σε τοί­χους και πεζο­δρό­μια. Θαλάσ­σιες χελώ­νες έχουν θεα­θεί να κάνουν φωλιές στις εγκα­τα­λε­λειμ­μέ­νες παραλίες.

Παράνομο πιλοτικό άνοιγμα από Ερντογάν-Τατάρ. Άμεση, ρητή και κατηγορηματική η καταδίκη από το Σ.Α. του ΟΗΕ

Τον Οκτώ­βριο του 2020 και κατά παρά­βα­ση των ψηφι­σμά­των του Συμ­βου­λί­ου Ασφα­λεί­ας των Ηνω­μέ­νων Εθνών, ο Τούρ­κος Πρό­ε­δρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντο­γάν, και ο λεγό­με­νος «πρω­θυ­πουρ­γός», Ερσίν Τατάρ των κατε­χο­μέ­νων από την τουρ­κι­κή εισβο­λή ανα­κοί­νω­σαν ότι ανοί­γει τμή­μα του παρα­λια­κού μετώ­που στο Βαρώ­σι.  Συγκε­κρι­μέ­να, στις 8 Οκτω­βρί­ου άνοι­ξαν σημεία από την Λέσχη αξιω­μα­τι­κών τουρ­κι­κού και τουρ­κο­κυ­πρια­κού στρα­τού έως το ξενο­δο­χείο Golden Sands.  Τον Νοέμ­βριο του 2020, ο Ερντο­γάν και ο πρέ­σβης της Τουρ­κί­ας στα κατε­χό­με­να, επι­σκέ­φθη­καν τα Βαρώ­σια. Επι­πλέ­ον, η κύρια λεω­φό­ρος Κέν­νε­ντυ μετο­νο­μά­στη­κε σε Σεμίχ Σαν­τζιάρ, που υπήρ­ξε αρχη­γός του Γενι­κού Επι­τε­λεί­ου της Τουρ­κί­ας από το 1973 έως το 1978, μια περί­ο­δος συμπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της τουρ­κι­κής εισβολής. 

Στις 27 Νοεμ­βρί­ου, το Ευρω­παϊ­κό Κοι­νο­βού­λιο ζήτη­σε από την Τουρ­κία να αντι­στρέ­ψει την από­φα­σή της και να συνε­χί­σει τις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με στό­χο την επί­λυ­ση του Κυπρια­κού, βάσει μιας δικοι­νο­τι­κής, διζω­νι­κής ομο­σπον­δί­ας και κάλε­σε το Ευρω­παϊ­κό Συμ­βού­λιο να επι­βά­λει κυρώ­σεις κατά της Τουρ­κί­ας, εάν τα πράγ­μα­τα δεν αλλά­ζουν. Η Τουρ­κία και το ψευ­δο­κρά­τος απέρ­ρι­ψαν το ψήφι­σμα, προ­σθέ­το­ντας ότι η Τουρ­κία θα συνε­χί­σει να προ­στα­τεύ­ει τόσο τα δικά της δικαιώ­μα­τα όσο και εκεί­να των Τουρκοκυπρίων.

Στις 20 Ιου­λί­ου 2021, ανή­με­ρα της συμπλή­ρω­σης 47 χρό­νων από την τουρ­κι­κή εισβο­λή, ο Τουρ­κο­κύ­πριος ηγέ­της και ο πρό­ε­δρος της Τουρ­κί­ας ανα­κοί­νω­σαν την άρση στρα­τιω­τι­κού καθε­στώ­τος στα Βαρώ­σια και το πιλο­τι­κό άνοιγ­μα του 3,5% της περί­κλει­στης περιο­χής. Κάλε­σε, μάλι­στα, τους Ελλη­νο­κυ­πρί­ους νόμι­μους κατοί­κους και ιδιο­κτή­τες να προ­σφύ­γουν στην Επι­τρο­πή Ακί­νη­της Ιδιο­κτη­σί­ας του ψευ­δο­κρά­τους. «Αλλοιώ­νει ή είναι προ­σπά­θεια αλλοί­ω­σης του στά­τους κβο της Αμμο­χώ­στου, όπως καθο­ρί­ζε­ται από τα ψηφί­σμα­τα 550 και το 789 και ανά­λο­γες θα είναι οι αντι­δρά­σεις μας», ήταν η αντί­δρα­ση του προ­έ­δρου της Κυπρια­κής Δημο­κρα­τί­ας, Νίκου Ανα­στα­σιά­δη. Δύο ημέ­ρες μετά και με ομό­φω­νη από­φα­σή του, το Συμ­βού­λιο Ασφα­λεί­ας των Ηνω­μέ­νων Εθνών κατα­δί­κα­σε ρητά και κατη­γο­ρη­μα­τι­κά τις τουρ­κι­κές εξαγ­γε­λί­ες, επι­βε­βαιώ­νο­ντας εκ νέου τις απο­φά­σεις 550 και 789 σχε­τι­κά με το καθε­στώς των Βαρω­σί­ων. Επί­σης, επα­νέ­λα­βε εκ νέου ότι η επί­λυ­ση του Κυπρια­κού θα πρέ­πει να γίνει στη βάση μιας δικοι­νο­τι­κής διζω­νι­κής ομο­σπον­δί­ας, όπως ορί­ζουν οι σχε­τι­κές απο­φά­σεις του, καταρ­ρί­πτο­ντας έτσι, για μια ακό­μα φορά, οποια­δή­πο­τε πρό­τα­ση λύσης που προ­ω­θεί η τουρ­κι­κή πλευ­ρά και βρί­σκε­ται εκτός του πλαι­σί­ου αυτού.

Βλέ­πε επίσης:

Αμμό­χω­στος: Η νεό­τε­ρη ιστο­ρία μιας “αιχ­μά­λω­της” πόλης

Βρεί­τε μας και στη σελί­δα μας στο Facebook:

Η Κύπρος σήμερα