Η κυβέρνηση παίζει… με τα κουμπάκια!

του Χάρη Στεργίου

Κόκ­κι­νες, πορ­το­κα­λί, κίτρι­νες περιο­χές. Ολό­κλη­ρες περιο­χές της χώρας, του­ρι­στι­κοί προ­ο­ρι­σμοί, δήμοι και κοι­νό­τη­τες αλλά­ζουν χρώ­μα ανά­λο­γα με τα παι­χνί­δια του κορο­νοιού του κλα­σι­κού,  της μετάλ­λα­ξης δέλ­τα ή της  νέας μετάλ­λα­ξης έψι­λον που ενσκύ­πτει. Που είναι ο Εγγλέ­ζος, που είναι ο παράς, πάει κι ο κου­μπα­ράς!, κατά το εδώ παπάς ..εκεί παπάς. Ένα ρευ­στό τοπίο κι ένα αβέ­βαιο παρόν δοκι­μά­ζει, πέρα από τα νεύ­ρα όλων, το οικο­νο­μι­κό τοπίο και θέτει σε δια­κιν­δύ­νευ­ση τις όποιες επεν­δύ­σεις και την προ­σπά­θεια πολ­λών επι­χει­ρή­σε­ων που ανέ­με­ναν αιμορ­ρα­γώ­ντας οικο­νο­μι­κά να ρεφά­ρουν το καλο­καί­ρι. Και δεν μιλά­με γι αυτούς που δεν άντε­ξαν. Η κρί­ση στην αγο­ρά μεγα­λώ­νει, οι τιμές έχουν πέσει όπως κι η κατα­να­λω­τι­κή ικα­νό­τη­τα πολ­λών συμπο­λι­τών μας.

Μόνο η εφο­ρία κόβει πρό­στι­μα, χαρά­τσια, τοκι­σμούς στα πρό­στι­μα και τελειω­μό δεν έχει  βασι­ζό­με­νη σε μια ανάλ­γη­τη μνη­μο­νια­κή πολι­τι­κή που εξο­ντώ­νει κυνη­γώ­ντας ανη­λε­ώς,  όσους τόλ­μη­σαν να επι­βιώ­σουν στα χρό­νια της κρί­σης και των κλει­στών τρα­πε­ζών, με ανάλ­γη­τες πρα­κτι­κές και θηριώ­δη αντι­συ­νταγ­μα­τι­κά πρό­στι­μα. Τα οποία βέβαια συνε­χί­ζουν να τοκί­ζο­νται και δεν στα­μα­τούν παρά μόνο στον …Θεό κατα­στρέ­φο­ντας περαι­τέ­ρω επι­χει­ρή­σεις και πρό­σω­πα μαζί με τις οικο­γέ­νειες τους. Στην Ελλά­δα το δικαί­ω­μα  της απο­τυ­χί­ας στο «επι­χει­ρείν» απλά δεν υπάρχει.

Ένα μεγά­λο μέρος του ιδιω­τι­κού χρέ­ους είναι κάτι δισε­κα­τομ­μύ­ρια από πρό­στι­μα και τόκους της εφο­ρί­ας. Για αυτή την υπέρ­με­τρη επι­βά­ρυν­ση που τελι­κά ούτε την οικο­νο­μία βοη­θά ούτε και το κρά­τος κανέ­να κρα­τι­κο­δί­αι­το κόμ­μα δεν έχει τοπο­θε­τη­θεί για­τί ως γνω­στόν τα κόμ­μα­τα εξου­σί­ας στο κρά­τος προ­σβλέ­πουν και στα ταμεία του. Την κοι­νω­νία πολύ εύκο­λα η ξεχνούν. Οι μικρές και πολύ μικρές επι­χει­ρή­σεις δεν βοη­θιού­νται ουσια­στι­κά από το κρά­τος να υπάρ­ξουν και να απορ­ρο­φή­σουν την ανερ­γία. Το αντί­θε­το. Τα θέμα­τα της πρώ­της κατοι­κί­ας, η αναλ­γη­σία των εισπρα­κτι­κών εται­ριών τους και των πρα­κτι­κών τους, η φτώ­χεια και η ανερ­γία, η υπο­νό­μευ­ση της δημό­σιας υγεί­ας δεν μας πεί­θει ότι ενδια­φέ­ρει κάποιο κόμ­μα πραγ­μα­τι­κά. Ολο και περισ­σό­τε­ρος κόσμος  αντι­λαμ­βά­νε­ται τους θεα­τρι­νι­σμούς και την υπο­κρι­τι­κή δει­νό­τη­τα του παλαιού, δοκι­μα­σμέ­νου και απο­τυ­χη­μέ­νου πολι­τι­κού προσωπικού.

Τα κόμ­μα­τα παρα­μέ­νουν κλει­στά στη κοι­νω­νία και λει­τουρ­γούν περισ­σό­τε­ρο σαν μαγα­ζιά παρά σαν κόμ­μα­τα που ανοί­γο­νται, δρουν και δια­λέ­γο­νται μες την κοινωνία. 

Αλλά γι αυτά θα επανέλθουμε.

Βρεί­τε μας και στη σελί­δα μας στο Facebook:

Η Πολι­τι­κή σήμερα

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -