Η στρατηγική του δελφινιού

του Στέρ­τσου Χαράλαμπου

Κινού­με­νοι σ΄ έναν κόσμο όπου οι παρα­δο­σια­κοί παί­κτες προ­σπα­θούν αυτά­ρε­σκα να επι­βά­λουν τις αξί­ες τους, εν μέσω κρί­σης, αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε, όλο και περισ­σό­τε­ρο, το πεπε­ρα­σμέ­νο, τόσο των πρά­ξε­ών τους όσο και των πεποι­θή­σε­ών τους.

«Ο κόσμος στέ­κει παρά­με­ρα προ­κει­μέ­νου να αφή­νει να περά­σουν όσοι ξέρουν που πηγαί­νουν». Ξέρουν όμως ή μας έχουν οδη­γή­σει εκ νέου σε μια δεύ­τε­ρη κρί­ση επει­δή ακρι­βώς το παι­χνί­δι και τα όριά τους είναι πεπε­ρα­σμέ­να; Οι κυπρί­νοι και οι καρ­χα­ρί­ες της οικο­νο­μί­ας ζητούν να παί­ζουν μόνο πεπε­ρα­σμέ­να παι­χνί­δια ελέγ­χο­ντας κάθε ενδε­χό­με­νο. Θέλουν να ελέγ­χουν το παι­χνί­δι, τους παί­κτες, το απο­τέ­λε­σμα, το ακρο­α­τή­ριο. Η Εξα­γο­ρά, ο Συμ­βι­βα­σμός και η Υπο­χώ­ρη­ση είναι όλα παι­χνί­δια του οικο­νο­μι­κού συστή­μα­τος με “μηδε­νι­κό άθροισμα”!

Υπο­κι­νώ­ντας το Κύμα
Τα δελ­φί­νια ξέρουν καλά ότι με τον και­ρό, όλες οι στρα­τη­γι­κές που κατα­λή­γουν σε “μηδε­νι­κό άθροι­σμα” τεί­νουν να εκφυ­λι­στούν σε στρα­τη­γι­κές με “αρνη­τι­κό άθροι­σμα” ή σε στρα­τη­γι­κές ήττας. Τα δελ­φί­νια δεν δια­θέ­τουν μαγι­κά ραβδιά. Ανα­γνω­ρί­ζουν ότι πρέ­πει να παίρ­νουν τον κόσμο ακρι­βώς όπως είναι! Τα δελ­φί­νια ως παί­κτες άπει­ρων παι­χνι­διών παί­ζουν με τα όρια, εκμε­ταλ­λεύ­ο­νται τα όρια και δρα­πε­τεύ­ουν σε μια ανώ­τε­ρη τάξη. Τα δελ­φί­νια κατα­λα­βαί­νουν ότι η πιο σημα­ντι­κή αρχή οργά­νω­σης για τον 21ο αιώ­να είναι το “κύμα”. Το κύμα της αλλα­γής. Εκεί­νοι δε οι διευ­θυ­ντές και οι ηγέ­τες που δεν μαθαί­νουν να “καβα­λούν” το κύμα κιν­δυ­νεύ­ουν να ξεμεί­νουν σε μια δεξα­με­νή που συρ­ρι­κνώ­νε­ται διαρ­κώς και είναι ασφυ­κτι­κά γεμά­τη από μανια­κούς και απο­προ­σα­να­το­λι­σμέ­νους, άβο­λους (και μερι­κές φορές κακό­βου­λους) καρ­χα­ρί­ες και κυπρίνους.

Τα δελ­φί­νια χαρα­κτη­ρί­ζο­νται δελ­φί­νια, για­τί κατα­λα­βαί­νουν και αντι­δρούν δεξιο­τε­χνι­κά σ΄ αυτό που ονο­μά­ζου­με Neuropreneuting Cycle (Νευ­ρο­δια­βι­βα­στι­κό Κύκλω­μα). Τα δελ­φί­νια είναι αυτά που υπο­κι­νούν το κύμα. Είναι αυτά που είναι στο “Κέντρο των Αλλα­γών”! Είναι αυτά που συμπλέ­ουν με το νέο κύμα ή το εγκα­τα­λεί­πουν όταν παλιώ­νει και φθί­νει επι­στρέ­φο­ντας στην Ομα­λή Ροή.

Ομα­λή Ροή και Πολυπλοκότητα
Η Ομα­λή Ροή είναι μια βρα­βευ­μέ­νη με Νόμπελ (1977) θετι­κή επι­στή­μη τερά­στιας οργα­νι­κής και θεμε­λια­κής φύσης. Ο θεμε­λιω­τής της Ιλιά Πρι­γκό­ζιν μας προ­σφέ­ρει μια ερμη­νεία πως σ΄ ένα σύμπαν που βιώ­νει μια αυξα­νό­με­νη παρακ­μή και ατα­ξία συνα­ντά­με μια ενερ­γο­ποι­η­μέ­νη δια­δι­κα­σία εξέ­λι­ξης κατά την οποία η ίδια η ζωή κινεί­ται προς μια διευ­ρυ­μέ­νη τάξη και πολυπλοκότητα.

Αν το κύμα των Αλλα­γών και η Ομα­λή Ροή της οικο­νο­μί­ας είναι το πλαί­σιο που κινεί­ται με στρα­τη­γι­κό βλέμ­μα η έξυ­πνη επι­χεί­ρη­ση είναι βέβαιο ότι θα μπο­ρεί να δια­βά­σει καλύ­τε­ρα την πολυ­πλο­κό­τη­τα απ’ ό,τι οι παρα­δο­σια­κοί παί­κτες. Όσο πιο μακριά “βλέ­που­με” τόσο μεγα­λύ­τε­ρη πολυ­πλο­κό­τη­τα μπο­ρού­με να χειριστούμε.

Απε­λευ­θέ­ρω­ση σε μια νέα τάξη
Η διαρ­κής διόρ­θω­ση πορεί­ας απο­τε­λεί σημα­ντι­κή λει­τουρ­γία για την κατα­σκευή ορά­μα­τος κι εδώ οι κυπρί­νοι και οι καρ­χα­ρί­ες συνή­θως έχουν προ­βλή­μα­τα. Μόνο όταν είμα­στε σε θέση να ανα­πτύ­ξου­με με λογι­κό τρό­πο, μια σαφή ερμη­νεία, του τι θέλου­με είναι δυνα­τόν να προ­κύ­ψει ένα καλό όρα­μα, μια συγκε­κρι­μέ­νη, ακρι­βής, λεπτο­με­ρής διάρ­θρω­ση του στό­χου μας. Οι κατά­λο­γοι των άλλων με τις αρνη­τι­κές απα­ντή­σεις για το μέλ­λον, για το τι δεν θα κάνουν δεν είναι μια θετι­κή επι­λο­γή. Μόνο όταν υπάρ­χει ένα λογι­κό σχέ­διο για το μέλ­λον μπο­ρεί κανείς να δια­χει­ρι­στεί τη πολυπλοκότητα.
Τα δελ­φί­νια ξέρουν ότι ο δρό­μος προς τον ορί­ζο­ντα είναι στρω­μέ­νος με δυσκο­λί­ες. Παρα­μέ­νο­ντας στην πορεία προ­βαί­νουν στα­θε­ρά σε διορ­θώ­σεις του εαυ­τού τους για να επι­τύ­χουν “σπά­σι­μο σερβίς”.

Επι­διώ­κο­ντας τη συνέρ­γεια, μένουν με την προ­σο­χή τους εστια­σμέ­νη, προσ­δο­κώ­ντας οποια­δή­πο­τε στιγ­μή να “ανα­πη­δή­σουν”, να δια­τα­ρά­ξουν τη φωλιά τους στο νέο κύμα. Χρη­σι­μο­ποιώ­ντας την υπέρ­βα­ση τα δελ­φί­νια εισέρ­χο­νται στην “Ομα­λή Ροή” του νέου κύμα­τος. Η Υπέρ­βα­ση έρχε­ται σε αντί­θε­ση με αυτό της Φυγής, της Υπο­χώ­ρη­σης, της Εξα­γο­ράς ή του Συμ­βι­βα­σμού. Η Υπέρ­βα­ση δημιουρ­γεί σχε­δόν πάντα αφθο­νία κι όχι έλλει­ψη στη δια­πραγ­μά­τευ­ση νέων οικο­νο­μι­κών προ­ταγ­μά­των σε ευρύ­τε­ρα νερά.

Η στρα­τη­γι­κή του δελφινιού
Η στρα­τη­γι­κή του δελ­φι­νιού προ­σπα­θεί να μετα­τρέ­ψει τις προ­στρι­βές και τις συγκρού­σεις σε ευκαι­ρί­ες δημιουρ­γί­ας σχέ­σε­ων, δια­λό­γου και συνύ­παρ­ξης. Οι μικρές υπερ­βά­σεις και οι συνέρ­γειες σε κάθε επί­πε­δο σπρώ­χνουν το κύμα αλλα­γής μπρο­στά. Και τού­το για­τί, αν και τα δελ­φί­νια σχε­δόν πάντα, ενερ­γούν σε “μεγά­λο ταμπλό” είναι ικα­νά να εστιά­σουν την προ­σο­χή ακό­μα και στη παρα­μι­κρή λεπτο­μέ­ρεια. Η στρα­τη­γι­κή αυτή, έχει τον δικό της τρό­πο, να στοι­χειώ­νει τις “ιερές αγε­λά­δες” των άλλων επι­χει­ρή­σε­ων και οργα­νι­σμών. Η στρα­τη­γι­κή του δελ­φι­νιού είναι μια εφαρ­μό­σι­μη και περιε­κτι­κή προ­σέγ­γι­ση που έχει σχε­δια­στεί για να επω­φε­λεί­ται παί­ζο­ντας περιο­ρι­σμέ­να παι­χνί­δια από μια απε­ριό­ρι­στη οπτική.

Στο σημε­ρι­νό απρό­ο­πτο και πολύ­πλο­κο κόσμο οι επι­χει­ρή­σεις και οι οργα­νι­σμοί έχουν να διδα­χθούν πολ­λά από τα δελφίνια.

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -