Βόρειο Αιγαίο: Ενας παράδεισος για διακοπές!

Αν και λίγο πιο μακριά από τα αστι­κά κέντρα τα νησιά του Βορεί­ου Αιγαί­ου θα σε κερ­δί­σουν! Λιγό­τε­ρο δημο­φι­λή αλλά το καθέ­να με τη δική του προ­σω­πι­κό­τη­τα. Σε μεγά­λο βαθ­μό “αχαρ­το­γρά­φη­τα” προ­σφέ­ρο­νται για εξε­ρευ­νή­σεις. Λέσβος (Μυτι­λή­νη), Χίος, Σαμο­θρά­κη, Θάσος, Λήμνος, Ικα­ρία, Σάμος, Αγιος Ευστρά­τιος, Φούρ­νοι, Ψαρά, Οινού­σες. Ενα σύνο­λο προ­ο­ρι­σμών για απαι­τη­τι­κούς επισκέπτες.

Λήμνος: Το όγδοο μεγα­λύ­τε­ρο νησί της χώρας με παρ­θέ­νες παρα­λί­ες που κρύ­βο­νται στους κόλ­πους της. Από τις 100 παρα­λί­ες οι μισές περί­που είναι αμμου­δε­ρές. Στη Λήμνο θα επι­σκε­φθεί­τε το κάστρο της Μύρι­νας και είναι από τα πιο καλο­δια­τη­ρη­μέ­να κάστρα του Αιγαί­ου. Χτί­στη­κε αρχι­κά από τον αυτο­κρά­το­ρα Ανδρό­νι­κο Α΄ τον Κομνη­νό (1118–1185) πάνω σε τμή­μα­τα παλαιό­τε­ρου τείχους

 

To νησί σε όλη του την έκτα­ση έχει ακτές, όπως τη Χρυ­σή Αμμου­διά στη Σκά­λα Πανα­γιάς, τη Χρυ­σή Ακτή στη Σκά­λα Ποτα­μιάς, τα Κοί­νυ­ρα, ο Παρά­δει­σος, τη Θημω­νιά, την Αλυ­κή, την Ψιλή Άμμο, το Αστρίς, την Ακτή του Ποτού, το Πευ­κά­ρι, την Ακτή Λιμε­να­ριών μέχρι την Τρυ­πη­τή, τον Ατσα­πά στην Σκά­λα Μαριών, την Ακτή Καλ­λι­ρά­χης, την Ακτή Σωτή­ρας, την Ακτή Αλσυλ­λί­ου (Δασύ­λιο) στην Σκά­λα Πρί­νου, τη Σκά­λα Ραχω­νί­ου, τον Παχύ, το Παπα­λι­μά­νι, τη Γλυ­φά­δα και στην πόλη του Λιμέ­να την Ακτή Αγί­ου Βασι­λεί­ου, την παρα­λία (συνοι­κι­σμού) στην ανα­το­λι­κή πλευ­ρά της πόλης, το Νυστέ­ρι και το Γλυ­κά­δι (2–3 χλμ. από Λιμέ­να). Αξιο­ση­μεί­ω­τες είναι επί­σης οι πηγές που υπάρ­χουν στην Πανα­γία της Θάσου.

Χίος: Eίναι κατά το κύριο μέρος του ορει­νό, ενώ μόνο στα νότια και ανα­το­λι­κά του νομού σχη­μα­τί­ζο­νται κάποιες πεδι­νές εκτά­σεις. Στα βόρεια της Χίου βρί­σκε­ται η ορο­σει­ρά Πελι­ναίο με ψηλό­τε­ρη κορυ­φή τον Άγιο Ηλία (1.297 μ.). Στη Χίο δεν υπάρ­χουν ποτά­μια, ενώ το μήκος των ακτών της φτά­νει τα 213 χλμ. Το νησί είναι γνω­στό για τα γρα­φι­κά του τοπία, αλλά και για το εύκρα­το μεσο­γεια­κό κλί­μα με ήπιους χει­μώ­νες και με σπά­νιες βρο­χές το καλο­καί­ρι. Οι άνε­μοι συνή­θως πνέ­ουν βόρειοι-βορειο­δυ­τι­κοί και η θερ­μο­κρα­σία κυμαί­νε­ται μετα­ξύ 28–29 βαθ­μών Κελ­σί­ου. Περι­πλα­νη­θεί­τε στα 20 μαστι­χο­χώ­ρια στο νότο του νησιού, στον πέτρι­νο οικι­σμό του Ανά­βα­του αλλά και στις επι­βλη­τι­κές χιώ­τι­κες επαύ­λεις του 19ου και του 20ου αιώνα.

Λέσβος: Eίναι ένα από τα μεγα­λύ­τε­ρα νησιά της Μεσο­γεί­ου και απο­τε­λεί το τρί­το σε έκτα­ση καθώς και το πέμ­πτο σε πλη­θυ­σμό νησί στην Ελλά­δα. Βρί­σκε­ται στο ανα­το­λι­κό τμή­μα του Αιγαί­ου Πελά­γους, κοντά στα μικρα­σια­τι­κά παρά­λια, και απέ­χει λιγό­τε­ρο από 10 χλμ. από την τουρ­κι­κή ηπει­ρω­τι­κή χώρα, αλλά και περί­που 200 χλμ. από το πλη­σιέ­στε­ρο τμή­μα της ελλη­νι­κής ηπει­ρω­τι­κής χώρας. Η ακτο­γραμ­μή της έχει μήκος 370 χλμ. και χαρα­κτη­ρί­ζε­ται από δύο μεγά­λους ημί­κλει­στους και επι­μή­κεις κόλ­πους (της Γέρας και της Καλ­λο­νής). Η πρω­τεύ­ου­σά του, Μυτι­λή­νη, κτι­σμέ­νη στην νοτιο­α­να­το­λι­κή πλευ­ρά του νησιού, απο­τε­λεί ταυ­τό­χρο­να την έδρα της Περι­φέ­ρειας Βορεί­ου Αιγαί­ου. Επι­σκε­φθεί­τε τους πύρ­γους του νησιού και το απο­λι­θω­μέ­νο δάσος.

 

Ικα­ρία: Η τοπο­γρα­φία της παρου­σιά­ζει αντι­θέ­σεις, καθώς εμφα­νί­ζει κατα­πρά­σι­νες πλα­γιές και γυμνούς από­το­μους βρά­χους. Το νησί είναι ορει­νό στο μεγα­λύ­τε­ρο μέρος του. Δια­σχί­ζε­ται από την ορο­σει­ρά του Αθέ­ρα (Πρά­μνος), του οποί­ου η υψη­λό­τε­ρη κορυ­φή είναι 1.041 μέτρα. Η πλειο­νό­τη­τα των χωριών χαρα­κτη­ρί­ζο­νται ορει­νά, κάτι που οφεί­λε­ται στην ανά­γκη προ­στα­σί­ας των κατοί­κων από τις πει­ρα­τι­κές επι­δρο­μές στο Μεσαί­ω­να. Η Ικα­ρία έχει παρά­δο­ση στην παρα­γω­γή ενός δυνα­τού κόκ­κι­νου κρα­σιού, γνω­στού από τον Όμη­ρο ως «Πρά­μνειος Οίνος». Το νησί είναι σε μεγά­λο κομ­μά­τι του καλυμ­μέ­νο από βλά­στη­ση, κου­μα­ριές, πρί­νους και πευ­κο­δά­ση. Υπάρ­χει αφθο­νία νερού, ενώ έχει χτι­στεί και φράγ­μα στο Πέζι για συγκρά­τη­ση των υδά­των και ύδρευ­ση του νησιού. ^[2] Στα δυτι­κά βρί­σκε­ται το δάσος του Ράντη, ένα από τα σπα­νιό­τε­ρα χαρα­κτη­ρι­στι­κά μεσο­γεια­κά προϊ­στο­ρι­κά δάση. Μέρος του νησιού είχε κατα­στρα­φεί από φονι­κή πυρ­κα­γιά το 1993. Υπάρ­χουν σπά­νια και μονα­δι­κά είδη ζώων στο νησί, όπως η σαύ­ρα «κορ­κό­φυ­λας», αλλά και ιδιαί­τε­ρη χλω­ρί­δα. ^[3] Εκτός από συνη­θι­σμέ­να ζώα, χαρα­κτη­ρι­στι­κά είναι τα ημιά­γρια κατσί­κια ελευ­θέ­ρας βοσκής (τα λεγό­με­να «ρασκά» = ορε­σκά, ορε­σί­βια), τα οποία συνα­ντώ­νται παντού, δια­τα­ράσ­σο­ντας την χλω­ρί­δα του νησιού με την υπερ­βό­σκη­ση. Το κλί­μα της Ικα­ρί­ας υπά­γε­ται στον κλι­μα­τι­κό τύπο του μεσο­γεια­κού παρά­κτιου (Csb κατά Köppen), δηλα­δή ξηρό και σχε­τι­κά θερ­μό καλο­καί­ρι με υγρούς και ήπιους χειμώνες.

Στην Ικα­ρία θα βρεί­τε το χωριό που ξυπνά­ει τη νύχτα και ο Χρι­στός Ραχών, μια παρά­δο­ση που κρα­τά­ει από την επο­χή των πει­ρα­τών. Η δια­σκέ­δα­ση ξεκι­νά­ει από τις 9.00 το βρά­δυ κι όποιος αντέξει!

Σαμο­θρά­κη: Η ιδιαι­τε­ρό­τη­τα του νησιού οφεί­λε­ται στην άγρια παρ­θέ­να φύση με τα από­το­μα βου­νά, την πλού­σια χλω­ρί­δα και πανί­δα, τα δάση με πλα­τά­νια, πεύ­κα, καστα­νιές, κέδρους και άλλα δέντρα, τις πηγές, τους καταρ­ρά­κτες, τις μικρές λίμνες κατά μήκος των ρεμά­των στις πλα­γιές του βου­νού — οι ντό­πιοι τις ονο­μά­ζουν «βάθρες» — και τις παρα­λί­ες. Τα πλα­τα­νο­δά­ση κατε­βαί­νουν ως τις παρα­λί­ες της Σαμο­θρά­κης και σχε­δόν φτά­νουν στην θάλασσα.

Σάμος: Το νησί γνω­ρί­ζει μεγά­λη του­ρι­στι­κή κίνη­ση τη θερι­νή περί­ο­δο. Από όλα τα νησιά της Ελλά­δας είναι εκεί­νο που βρί­σκε­ται κοντι­νό­τε­ρα στην Τουρ­κία, από την οποία τη χωρί­ζει το Στε­νό της Μυκά­λης (ή ο επτα­στά­διος πορ­θμός, στην αρχαιό­τη­τα), που στο ύψος του του Ποσει­δω­νί­ου έχει πλά­τος γύρω στα 750 μέτρα (ελλη­νι­κά χωρι­κά ύδα­τα). Η Σάμος είναι από τα ομορ­φό­τε­ρα και πιο πρά­σι­να νησιά της Ελλά­δας. Εκτός από τις κορυ­φές του όρους Κερ­κε­τεύς όλο το υπό­λοι­πο νησί καλύ­πτε­ται από οργια­στι­κή βλά­στη­ση. Πυκνά δάση, ελιές, αμπέ­λια και οπω­ρο­φό­ρα καλύ­πτουν σχε­δόν όλη την έκτα­σή της από τα υψώ­μα­τα των βου­νών μέχρι τις ακτές. Περ­πα­τή­στε στον οικι­σμό Βαθύ στα στε­νά δρο­μά­κια του δίπλα στα διώ­ρο­φα με τις κερα­μι­δέ­νιες στέ­γες τους.