Η Λευκάδα στον Μεσαίωνα

Κατά την Βυζα­ντι­νή περί­ο­δο η Λευ­κά­δα παρέ­μει­νε στην αφά­νεια. Μετά την πρώ­τη άλω­ση της Κων/πουλης από τους Φρά­γκους, η Λευ­κά­δα πέρα­σε στην επι­κρά­τεια του Δεσπο­τά­του της Ηπεί­ρου (1204–1293). Το 1293 δίνε­ται σαν προί­κα στον Ιωάν­νη Α΄ Ορσί­νι, απ’ τον ηγε­μό­να του Δεσπο­τά­του της Ηπεί­ρου, Νικη­φό­ρο Α΄ Κομνη­νό. Ο Ορσί­νι έκτι­σε το φρού­ριο της πόλης ώστε να προ­στα­τέ­ψει το νησί απ’ τις επι­δρο­μές των πει­ρα­τών. Λίγο και­ρό αργό­τε­ρα κτί­στη­κε μέσα στο κάστρο και ο ναός της Αγί­ας Μαύ­ρας απ’ τον οποίο δανεί­στη­κε το όνο­μά του και το κάστρο.

Στη συνέ­χεια, η Λευ­κά­δα πέρα­σε στους Ανδη­γαυούς (1331–1362). Το 1357 έχου­με την εξέ­γερ­ση των χωρι­κών της Λευ­κά­δας κατά του ηγε­μό­να της Γρα­τια­νού Ζώρ­ζη. Μετα­ξύ 1362–1479 η Λευ­κά­δα έγι­νε κτή­ση των Τόκ­κων με την παρα­χώ­ρη­σή της, το 1362, στον Λεο­νάρ­δο Α΄ Τόκ­κο. Οι κάτοι­κοι είχαν ζητή­σει βοή­θεια από τον Λεο­νάρ­δο, ο οποί­ος τους είχε υπο­σχε­θεί συμ­με­το­χή στη τοπι­κή διοί­κη­ση, σεβα­σμό στη περιου­σία και τη θρη­σκεία τους. Αλλά αργό­τε­ρα έδιω­ξε από την Λευ­κά­δα τον ορθό­δο­ξο αρχιεπίσκοπο

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -