Λευκάδα: Από την Τουρκοκρατία- Ενετοκρατία μέχρι και τη Νεότερη Ιστορία της

Τουρκοκρατία — Ενετοκρατία

Το 1479 οι Οθω­μα­νοί κατα­λαμ­βά­νουν το νησί, κυριαρ­χία που κρά­τη­σε για 200 χρό­νια. Η Λευ­κά­δα, λόγω της γεω­γρα­φι­κής της θέσης, γίνε­ται το μονα­δι­κό νησί απ’ τα Επτά­νη­σα που γνω­ρί­ζει την τουρ­κι­κή κατο­χή. Το 1684 περ­νά στα χέρια των Ενε­τών, οι οποί­οι μετέ­φε­ραν την πόλη απ’ το κάστρο, όπου ήταν κτι­σμέ­νη, στη σημε­ρι­νή της θέση.

Έτσι, έπει­τα από 200 έτη οθω­μα­νι­κής κατο­χής, το νησί περ­νά στα χέρια των Βενε­τών και πλέ­ον η μοί­ρα του θα είναι η ίδια με τη μοί­ρα των άλλων νησιών του Ιονί­ου. Τα Ιόνια νησιά πλέ­ον είχαν πολι­τι­κή και κοι­νω­νι­κή ενό­τη­τα. Οι Βενε­τοί υπο­στή­ρι­ζαν, ανα­γνώ­ρι­ζαν και επέ­τρε­παν στα Επτά­νη­σα την τοπι­κή τους αυτο­νο­μία, δημιουρ­γώ­ντας τοπι­κές αυτο­διοι­κή­σεις, χωρίς όμως αυτό να σημαί­νει την έλλει­ψη επιρ­ρο­ής των βενε­τσιά­νι­κων στοι­χεί­ων στις υπο­δο­μές και τον τρό­πο ζωής των κατοί­κων του κάθε νησιού. Στοι­χεία που είναι έντο­να ακό­μα και σήμερα.

Νεότερη Ιστορία

Το 1797, η Γαλ­λία με αρχη­γό τον Ναπο­λέ­ων Βονα­πάρ­τη κατα­λαμ­βά­νει τη Λευ­κά­δα, όπως και τα υπό­λοι­πα Επτά­νη­σα. Τα οικο­νο­μι­κά μέτρα των Γάλ­λων Δημο­κρα­τι­κών όμως είναι αβά­στα­χτα για τους ντό­πιους πολί­τες και προ­κα­λούν δυσα­ρέ­σκεια. Το 1798, οι Ρωσο­τουρ­κοι κάνουν επέ­λα­ση στο Ιόνιο και παίρ­νουν υπό την κυριαρ­χία τους τα Επτά­νη­σα. Το 1807 η Λευ­κά­δα και όλα τα νησιά του Ιονί­ου περ­νούν στα χέρια της Γαλ­λί­ας, η οποία έχει αλλά­ξει το πολί­τευ­μά της, έχο­ντας δημιουρ­γή­σει ένα αυτο­κρα­το­ρι­κό καθε­στώς. Την ίδια χρο­νια γίνε­ται σύνα­ξη των οπλαρ­χη­γών στο Φρύ­νι και στην Πανα­γία τη Βλα­χέρ­να και στη συνέ­χεια ακο­λου­θεί το γλέ­ντι στην παρα­λία του μαγεμένου.

Το 1810, οι Βρε­τα­νοί κυριεύ­ουν το νησί και μέχρι το 1814 έχουν κατα­λά­βει όλα τα Επτά­νη­σα. Τα αυστη­ρά μέτρα και οι αυταρ­χι­κοί νόμοι των Άγγλων όμως, έχουν ως συνέ­πεια τις αντι­δρά­σεις των πολι­τών με απο­τέ­λε­σμα να υπάρ­χουν επα­να­στά­σεις και εξε­γέρ­σεις, όπως εκεί­νη των Λευ­κα­δι­τών το 1819 που κατα­πο­λε­μή­θη­κε με βιαιό­τη­τα και βαρβαρότητα.

Το 1864, η Λευ­κά­δα μαζί με τα άλλα Ιόνια νησιά, σύμ­φω­να με τις συν­θή­κες του 1863 και 1864, παρα­χω­ρεί­ται επί­ση­μα στην Ελλά­δα και τα Επτά­νη­σα μετά από πολ­λούς αιώ­νες ξένων κατο­χών είναι πλέ­ον ελεύθερα.

Μετά τη Μικρα­σια­τι­κή Κατα­στρο­φή του 1922, εγκα­θί­στα­νται στην πόλη της Λευ­κά­δας Μικρα­σιά­τες πρό­σφυ­γες. Αρχι­κά πολ­λοί κατοί­κη­σαν στο κάστρο της Αγί­ας Μαύ­ρας ενώ δημιουρ­γή­θη­κε στην πόλη ο συνοι­κι­σμός κοντά στον Μητρο­πο­λι­τι­κό Ναό της Ευαγ­γε­λί­στριας, που ονο­μά­ζε­ται Προ­σφυ­γι­κά.

Το 1963 ήταν που ο Έλλη­νας μεγι­στά­νας Αρι­στο­τέ­λης Ωνά­σης αγό­ρα­σε το Σκορ­πιό, μια μικρή νησί­δα που βρί­σκε­ται απέ­να­ντι απ’ τις ανα­το­λι­κές ακτές της Λευ­κά­δας και πιο συγκε­κρι­μέ­να στο κοσμο­πο­λι­τι­κό Νυδρί, το οποίο απέ­κτη­σε, έκτο­τε, παγκό­σμια φήμη, φιλο­ξε­νώ­ντας κατά και­ρούς πλή­θος επι­σκε­πτών αλλά και προ­σω­πι­κο­τή­των απ’ όλη την υφή­λιο. Μάλι­στα, οι κάτοι­κοι της περιο­χής, για να τιμή­σουν τον Έλλη­να εφο­πλι­στή, έχτι­σαν προς τιμήν του ένα άγαλ­μα, το οποίο κοσμεί την πλα­τεία του χωριού.

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -