Η Γουμένισσα στην αρχαιότητα και τη βυζαντινή εποχή

Η Γου­μέ­νισ­σα βρί­σκε­ται στη καρ­διά της αρχαί­ας Παιο­νί­ας, της χώρας των Παιό­νων, που η ιστο­ρία τους ξεκι­νά από τον Τρω­ι­κό Πόλε­μο και οι οποί­οι συμ­με­τεί­χαν στην εκστρα­τεία του Μεγά­λου Αλε­ξάν­δρου στην Ασία. Μετά τη ρωμαϊ­κή κατά­κτη­ση της Μακε­δο­νί­ας, το 146 π.Χ., η Παιο­νία έγι­νε τμή­μα της ρωμαϊ­κής επαρ­χί­ας της Μακεδονίας.

Όταν χωρί­σθη­κε η Ρωμαϊ­κή Αυτο­κρα­το­ρία, η περιο­χή περι­ήλ­θε στον έλεγ­χο της Ανα­το­λι­κής Ρωμαϊ­κής Αυτο­κρα­το­ρί­ας (Βυζα­ντι­νή Αυτο­κρα­το­ρία). Μετά την Άλω­ση της Πόλης από τους Σταυ­ρο­φό­ρους, το 1204, και μέχρι το 1224, η περιο­χή ήταν μέρος του Λατι­νι­κού Βασι­λεί­ου της Θεσ­σα­λο­νί­κης. Το 1224 ήλθε στον έλεγ­χο του ηγε­μό­να του Δεσπο­τά­του της Ηπεί­ρου και τελι­κώς επα­νήλ­θε στη Βυζα­ντι­νή Αυτο­κρα­το­ρία το 1246.

Η τοπι­κή παρά­δο­ση διέ­σω­σε πως στα βυζα­ντι­νά χρό­νια η περιο­χή της Γου­μέ­νισ­σα­ςπα­ρα­χω­ρή­θη­κε στην Ιερά Μονή Ιβή­ρων του Αγί­ου Όρους και έγι­νε θρη­σκευ­τι­κό κέντρο με πυρή­να το μονα­στή­ρι της Πανα­γί­ας. Με τη συνέ­νω­ση μικρών αγρο­κτη­νο­τρο­φι­κών οικι­σμών δημιουρ­γή­θη­κε η κωμό­πο­λη που θα ονο­μα­σθεί Γου­μέ­νισ­σα. Το όνο­μά της το πήρε από κάποιον ηγού­με­νο της Μονής που είχε συλ­λη­φθεί και απαγ­χο­νι­σθεί από ληστές. Οι νεό­τε­ρες έρευ­νες απέ­δει­ξαν πως ο ναός της Πανα­γί­ας της Γου­μέ­νισ­σας, που σήμε­ρα λει­τουρ­γεί ως Μονή, ήταν πάντα ενο­ρια­κός του οικι­σμού, ενώ η Μονή των Ιβή­ρων, όντως είχε στη Γου­μέ­νισ­σα μετό­χι αφιε­ρω­μέ­νο στην Πανα­γία (στα Εισό­διά της) το οποίο βρί­σκο­νταν στη γει­το­νιά, όπου και ο ναός που προαναφέρθηκε

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -