Πάρος: Χλωρίδα και πανίδα

Η χλω­ρί­δα του νησιού είναι πλού­σια: στην παρα­θα­λάσ­σια ζώνη συνα­ντά­ται ο κρί­νος της θάλασ­σας, ο αμά­ρα­ντος, διά­φο­ρα αγκά­θια και το κρί­τα­μο. Στα πεδι­νά φύο­νται φίδες, σχι­νά­ρια, κέδροι, ρεί­κια κ.α., ενώ στις ημιο­ρει­νές και ορει­νές εκτά­σεις συνα­ντά­ται επι­πλέ­ον φασκό­μη­λο, ρίγα­νη, μάρα­θο, δεντρο­λί­βα­νο, κυκλά­μι­να και ανε­μώ­νες. Στη βλά­στη­ση της Πάρου κυριαρ­χούν τα αρμυ­ρί­κια, τα κυπα­ρίσ­σια, τα πεύ­κα, οι χαρου­πιές, οι αρο­κά­ριες, τα αμπέ­λια, οι συκιές, οι ελιές κ.α. Τα αμπέ­λια μάλι­στα παρά­γουν δύο τοπι­κές ποι­κι­λί­ες κρα­σιού, τη μαν­δη­λα­ριά (κόκκινο)και τη μονεμβασιά(λευκό), που είναι Π.Ο.Π.

Οι υγρό­το­ποι της Πάρου προ­σθέ­τουν ψηφί­δες φυσι­κής ομορ­φιάς στο τοπίο, πλου­τί­ζουν τη χλω­ρί­δα της και απο­τε­λούν ζωτι­κό χώρο για τα μετα­να­στευ­τι­κά που­λιά. Συνα­ντώ­νται στις Κολυ­μπή­θρες Νάου­σας, στη Σάντα Μαρία, στον Μώλο, στη Χρυ­σή Ακτή, στην Αλυ­κή, στον Κάμπο και στα Λιβά­δια Παροι­κιάς. Καλ­λιέρ­γειες υπάρ­χουν σε πεζού­λες στις πλα­γιές των λόφων και σε αρκε­τές πεδι­νές εκτά­σεις. Το νησί παρά­γει εξαι­ρε­τι­κής ποιό­τη­τας λάδι, πατά­τες, κρα­σιά, κηπευ­τι­κά, φρού­τα και δημη­τρια­κά. Ένα από τα πιο ιδιαί­τε­ρα φυτά των Κυκλά­δων που συνα­ντά­με συχνά και στην Πάρο είναι και η κάπαρη.

Η γεω­γρα­φι­κή θέση της Πάρου την καθι­στά πολύ σημα­ντι­κό τόπο δια­βί­ω­σης μίας πλού­σιας ορνι­θο­πα­νί­δας. Περισ­σό­τε­ρα από 200 δια­φο­ρε­τι­κά είδη που­λιών φιλο­ξε­νού­νται στο νησί. Από αυτά ορι­σμέ­να είναι ενδη­μι­κά, ενώ τα περισ­σό­τε­ρα είναι μετα­να­στευ­τι­κά και χρη­σι­μο­ποιούν την Πάρο ως ενδιά­με­σο σταθ­μό των ταξι­διών τους την άνοι­ξη και το φθι­νό­πω­ρο. Στα που­λιά που συνα­ντώ­νται στην Πάρο περι­λαμ­βά­νο­νται ο Αρτέ­μης (Calonectris diomedea), ο Κορ­μο­ρά­νος (Phalacrocorax carbo), ο Μικρο­τσι­κνιάς (Ixobrychus minutus) και το Βρα­χο­κιρ­κί­νε­ζο (Falco tinnunculus).

Στην ορνι­θο­πα­νί­δα της Πάρου περι­λαμ­βά­νο­νται επί­σης και ορι­σμέ­να σπά­νια ή απει­λού­με­να με εξα­φά­νι­ση είδη, όπως ο Θαλασ­σο­κό­ρα­κας (Phalacrocorax aristotelis), ο Πορ­φυ­ρο­τσι­κνιάς (Ardea purpurea), η Χαλ­κό­κο­τα (Plegadis falcinellus), ο Λιβα­δό­κιρ­κος (Circus pygargus), η Αετο­γε­ρα­κί­να (Buteo rufinus), ο Σπι­ζα­ε­τός (Hieraaetus fasciatus), ο Μαυ­ρο­πε­τρί­της (Falco eleonorae), η Πετρο­τρι­λί­δα (Burhinus oedicnemus), ο Αιγαιό­γλα­ρος (Larus audouinii) κ.α.

Στην κατά­φυ­τη κοι­λά­δα, κοντά στα Ψυχο­πια­νά, τους καλο­και­ρι­νούς μήνες εμφα­νί­ζε­ται ένα είδος πετα­λού­δας που την ημέ­ρα μένει ακί­νη­τη πάνω στους κορ­μούς των δέντρων και στους βρά­χους, ενώ κατά το από­γευ­μα ανε­βαί­νει στα φυλ­λώ­μα­τα. Το Σεπτέμ­βριο, οι θηλυ­κές πετα­λού­δες εγκα­τα­λεί­πουν την κοι­λά­δα, ταξι­δεύ­ο­ντας μόνο νύχτα, και πηγαί­νουν σε περιο­χές με θαμνώ­δη βλά­στη­ση, όπου γεν­νά­νε τα αβγά τους και πεθαίνουν.

Στην Πάρο λει­τουρ­γεί από το 1995 ο Σύλ­λο­γος Περί­θαλ­ψης και Προ­στα­σί­ας Άγριων Ζώων «Αλκυό­νη», ο οποί­ος έχει ως σκο­πό την περι­συλ­λο­γή, θερα­πεία και επα­νέ­ντα­ξη στη φύση των αγρί­ων ζώων της ελλη­νι­κής πανί­δας που για κάποιο λόγο (παρά­νο­μο κυνή­γι κυρί­ως, αλλά και μολύν­σεις, ατυ­χή­μα­τα κ.α.) έχουν ανά­γκη περί­θαλ­ψης. Ο σύλ­λο­γος λει­τουρ­γεί απο­κλει­στι­κά με τη βοή­θεια εκα­το­ντά­δων εθε­λο­ντών απ’ όλο τον κόσμο, και οι εγκα­τα­στά­σεις του φιλο­ξε­νού­νται σε κτή­μα 12,60 στρεμ­μά­των στην περιο­χή Καμά­ρες που παρα­χω­ρή­θη­κε από την Ιερά Μονή Λογ­γο­βάρ­δας^]. Στο νησί επί­σης συνα­ντά­ει κανείς μια μικρή ποι­κι­λία άγριων μανι­τα­ριών από τα τέλη Νοεμ­βρί­ου μέχρι και τις αρχές Μαρ­τί­ου ανά­λο­γα με τη συχνό­τη­τα των βρο­χο­πτώ­σε­ων του τρέ­χο­ντος έτους.

Ανα­φο­ρι­κά το σπα­νιό­τε­ρο αλλά και καλύ­τε­ρο ποιο­τι­κά είναι ο Αγκα­θί­της (αρκε­τά σκλη­ρό και χρώ­μα­τος καφε­τί). Ο κοκ­κι­νο­α­μα­νί­της είναι πιο κοι­νό αλλά επί­σης αρκε­τά νόστι­μο και ο γλυστρίτης.

Προστατευόμενοι βιότοποι

Οι Πετα­λού­δες της Πάρου είναι προ­στα­τευό­με­νος βιό­το­πος του Natura 2000, με κωδι­κό GR4220016, κατά μία έκτα­ση 1,02 τ.χλμ.

Βρεί­τε μας και στη σελί­δα μας στο Facebook:

Η Πάρος σήμε­ρα Paros today