O δαιμόνιoς Έλληνας πλαστoγράφoς πoυ ξεπέρασε ακόμα και τoν Φρανκ Άμπιγκνεϊλ!

Εφο­δια­σμέ­νος από τον Θεό με σπά­νιο ταλέ­ντο στην καλ­λι­γρα­φία και με δεδο­μέ­νη την αγά­πη του για την αρχαία ελλη­νι­κή και την βυζα­ντι­νή γραμ­μα­τεία, ο Κων­στα­ντί­νος Σιμω­νί­δης θα μπο­ρού­σε να είχε κερ­δί­σει μια θέση στην ιστο­ρία. Και όντως τα κατά­φε­ρε! Αλλά για όλους τους λάθος λόγους.

Σύμ­φω­να με τους σύγ­χρο­νούς του, κατά την διάρ­κεια του 18^ου αιώ­να, υπήρ­ξε ο μεγα­λύ­τε­ρος πλα­στο­γρά­φος της επο­χής του και ίσως ένας από τους σπου­δαιό­τε­ρους όλων των επο­χών, αφού τα αντί­γρα­φά του ήταν τόσο πιστά που κατόρ­θω­σε να ξεγε­λά­σει ειδι­κούς αλλά και μερι­κά από τα μεγα­λύ­τε­ρα ιδρύ­μα­τα στον κόσμο.

Από την αρχή της ζωής του, όμως, ο Σιμω­νί­δης δεν τα βρή­κε όλα ρόδι­να. Για λόγους που δεν απο­σα­φη­νί­στη­καν ποτέ πλή­ρως, είχε απο­πει­ρα­θεί να δηλη­τη­ριά­σει τον πατέ­ρα του όταν ήταν μόλις 16 ετών και προ­κει­μέ­νου να απο­φύ­γει την φυλα­κή, εγκα­τέ­λει­ψε το 1836 την Σύμη όπου είχε γεν­νη­θεί, και βρέ­θη­κε στο Άγιο Όρος, παρα­μέ­νο­ντας εκεί για περί­που 4 χρόνια.

Στο «Περι­βό­λι της Πανα­γιάς» δεν βρή­κε μόνο κατα­φύ­γιο από τους διώ­κτες του αλλά και ένα μέρος όπου γνώ­ρι­σε καλύ­τε­ρα τον εαυ­τό του και τα ταλέ­ντα του. Στις βιβλιο­θή­κες των μονών ήρθε σε επα­φή με σπά­νια χει­ρό­γρα­φα ενώ έμα­θε την τέχνη της καλ­λι­γρα­φί­ας, εντυ­πω­σιά­ζο­ντας τους πάντες με τις ικα­νό­τη­τές του.

Σύμ­φω­να με μαρ­τυ­ρί­ες, η αγά­πη του και το ενδια­φέ­ρον του για όλα αυτά ήταν υπαρ­κτή και γνή­σια. Αντί­θε­τα, καθό­λου γνή­σια δεν ήταν τα αντί­γρα­φα που άρχι­σε να δημιουρ­γεί! Αν και πολ­λοί υπο­στη­ρί­ζουν ότι δεν έφτα­σε στο σημείο να ξεκι­νή­σει τις πλα­στο­γρα­φί­ες με βασι­κό σκο­πό το χρή­μα. Όχι πως δεν τον ενδιέ­φε­ρε, αλλά το έβα­ζε σε δεύ­τε­ρη μοί­ρα, πίσω από την ανά­γκη του να συμ­με­τά­σχει σε αυτό το «παι­χνί­δι» από το οποίο αντλού­σε τερά­στια ικα­νο­ποί­η­ση αλλά και την πραγ­μα­τι­κή αγά­πη του για την αρχαιο­λο­γία και την ιστορία.

Έτσι το 1848 τον συνα­ντά­με στην Αθή­να όπου βάζει μπρος την ατο­μι­κή επι­χεί­ρη­σή του! Ξεκι­νά με εμπό­ριο σπά­νιων χει­ρό­γρα­φων, πολ­λά εκ των οποί­ων μάλι­στα ήταν αυθε­ντι­κά. Μετα­ξύ αυτών όμως –και αφού είχε απο­κτή­σει φήμη ως γνώ­στης και ειδι­κός- κατά­φερ­νε να πλα­σά­ρει και τις δικές του έργα, είτε επρό­κει­το για πλα­στο­γρα­φη­μέ­να αντί­γρα­φα είτε για δημιουρ­γή­μα­τα της φαντα­σί­ας του.…

περισ­σό­τε­ρες πλη­ρο­φο­ρί­ες εδώ

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -

- Δια­φή­μι­ση -