Ζάκυνθος — Ο έρωτας του Ιονίου

της Ηρώς Κουνάδη

 

Το ηλιο­βα­σί­λε­μα από το Κερί

Ένα από τα ωραιό­τε­ρα της Ελλά­δας όλης, και όχι δεν υπερ­βάλ­λου­με καθό­λου: Πιά­νεις θέση στην πλα­γιά του λόφου, και απο­λαμ­βά­νεις το υπερ­θέ­α­μα ενός κατα­κόκ­κι­νου ήλιου που κάνει βου­τιά στο απέ­ρα­ντο τιρ­κουάζ του Ιονί­ου. Μόνος/η σου δεν θα είσαι, καθό­τι κάθε ζευ­γα­ρά­κι που πατά το πόδι του στη Ζάκυν­θο σπεύ­δει τα απο­γεύ­μα­τα εδώ, η πλα­γιά όμως είναι μεγά­λη και μας χωρά­ει όλους –και με απο­στά­σεις, μέρες που ‘ναι. Κι όταν η παρά­στα­ση τελειώ­σει, θα πιά­σεις θέση σε ένα από τα ταβερ­νά­κια του ομώ­νυ­μου χωριού, που φημί­ζο­νται για την νόστι­μη τοπι­κή κουζίνα.

Η θέα του Ναυά­γιου από ψηλά

Μπο­ρεί να την έχεις δει και ξανα­δεί και ξανα­μα­τα­δεί, στα εκα­τομ­μύ­ρια των φωτο­γρα­φιών που κατα­κλύ­ζουν το ίντερ­νετ –και τα πόστερ του Υπουρ­γεί­ου Του­ρι­σμού– όμως αυτή η θέα από ψηλά στα ονει­ρι­κά βαθυ­γά­λα­ζα νερά του Ναυα­γί­ου δεν συγκρί­νε­ται με καμία φωτο­γρα­φία. Το σημείο μηδέν για κάθε επί­δο­ξο φωτο­γρά­φο της Ζακύν­θου θα το βρεις ακρι­βώς εδώ λίγο πιο κάτω από το χτι­σμέ­νο το 1568 μονα­στή­ρι του Αγί­ου Γεωρ­γί­ου των Γκρε­μνών (Κρη­μνών, πιο επί­ση­μα). Κι ένα τιπ από τους ντό­πιους: Τα νερά αλλά­ζουν χρώ­μα ανά­λο­γα με την ώρα της ημέ­ρας και τη γωνία στην οποία βρί­σκε­ται ο ήλιος. Για το τέλειο τιρ­κουάζ, έλα πριν τις 11.00 το πρωί.

Η βου­τιά στο Ναυάγιο

Ναι, είναι του­ρι­στίκ όσο δεν πάει, αλλά μερι­κές φορές για να δεις εξω­πραγ­μα­τι­κά όμορ­φα πράγ­μα­τα θα πρέ­πει να συμ­βι­βα­στείς με το γεγο­νός πως θα είσαι και λίγο του­ρί­στας, τι να κάνου­με τώρα; Μπες σε ένα από τα καρα­βά­κια που ξεκι­νούν από τον Άγιο Νικό­λαο Βολι­μών ή από το Πόρ­το Βρώ­μη, όσο πιο νωρίς γίνε­ται (αφε­νός για να απο­φύ­γεις τα μεγά­λα πλή­θη, αφε­τέ­ρου για την τέλεια από­χρω­ση στα νερά που λέγα­με προη­γου­μέ­νως) και με την πρώ­τη βου­τιά στο απέ­ρα­ντο τιρ­κουάζ του θα τα έχεις ξεχά­σει όλα.

Το εξω­τι­κό Μαραθονήσι

Απέ­να­ντι από τον δια­βό­η­το Λαγα­νά και τα ολο­νύ­χτια πάρ­τι του, υπάρ­χει ένα ακα­τοί­κη­το νησά­κι τόσο δα, με γαλα­ζο­πρά­σι­να νερά και άμμο τόσο λευ­κή, τύφλα να ‘χει η Καραϊ­βι­κή. Αν είσαι έξτρα τυχερός/η, μπο­ρεί να δεις στο δρό­μο προς τα εκεί και μια από τις χελώ­νες Caretta Caretta που αγα­πούν πολύ το νησί και τις σπη­λιές στην πίσω πλευ­ρά του, και φτιά­χνουν τις φωλιές τους εκεί. Στο Μαρα­θο­νή­σι θα πας με βαρ­κά­κι από την παρα­λία του Λαγανά.

Τα κατα­πρά­σι­να τοπία του Βασιλικού

Δύο «πόδια» έχει η Ζάκυν­θος στο νότο της: Το δυτι­κό είναι το Κερί που λέγα­με προη­γου­μέ­νως, το ανα­το­λι­κό είναι το κατα­πρά­σι­νο ακρω­τή­ριο του Βασι­λι­κού, που αγα­πούν πολύ τα παι­διά της φύσης. Εδώ θα κάνεις και μια από τις ωραιό­τε­ρες πεζο­πο­ρί­ες στο νησί, στον λόφο του Ξηρο­κά­στε­λου το κυκλι­κό μονο­πά­τι του οποί­ου ανη­φο­ρί­ζει για περί­που ένα χιλιό­με­τρο κάτω από πυκνή βλά­στη­ση, πριν αρχί­σει να κατε­βαί­νει από την άλλη πλευ­ρά του λόφου, απο­λαμ­βά­νο­ντας φαντα­σμα­γο­ρι­κή θέα στην θάλασ­σα. Συνο­λι­κά η δια­δρο­μή έχει μήκος 4,5 χιλιό­με­τρα. Λεπτο­μέ­ρειες και χάρ­της εδώ.

Η χρυ­σα­φέ­νια αμμου­διά του Γέρακα

Η πιο νότια από τις παρα­λί­ες του νησιού, και σαφώς μια από τις ωραιό­τε­ρες, ο Γέρα­κας είναι μια απέ­ρα­ντη, χρυ­σα­φέ­νια αμμου­διά με λίγες ξαπλώ­στρες και πολύ ελεύ­θε­ρο χώρο να απλώ­σεις τις πετσέ­τες και τις ψάθες σου. Καθώς είναι μια από τις παρα­λί­ες στις οποί­ες φτιά­χνουν τις φωλιές τους οι συμπα­θέ­στα­τες χελω­νί­τσες του νησιού, ο Γέρα­κας προ­στα­τεύ­ε­ται από το Εθνι­κό Θαλάσ­σιο Πάρ­κο Ζακύν­θου, και κλεί­νει λίγο πριν την δύση και μέχρι την ανα­το­λή του ήλιου, για να αφή­σει τα χελω­νά­κια στην ησυ­χία τους να βρουν τον δρό­μο προς την θάλασσα.

Η βου­τιά από ψηλά στον Λιμνιώνα

Ένας κολ­πί­σκος τόσο κλει­στός που θυμί­ζει βορειο­ευ­ρω­παϊ­κό φιόρδ, με απί­στευ­τα νερά που παίρ­νουν τη σμα­ρα­γδέ­νια τους από­χρω­ση από το πευ­κο­δά­σος που τα αγκα­λιά­ζει. Εδώ παρα­λία στην ουσία δεν υπάρ­χει, μόνο πλατ­φόρ­μες και σκα­λί­τσες, για να βου­τάς από ψηλά ξανά και ξανά, να σκαρ­φα­λώ­νεις πάνω και να επα­να­λαμ­βά­νεις, όπως τότε που ήμα­σταν πιτσι­ρί­κια. Οι σπη­λιές στο άνοιγ­μα του κόλ­που προ­σφέ­ρο­νται για υπο­θα­λάσ­σιες εξε­ρευ­νή­σεις, με μάσκα και αναπνευστήρα.

Κι άλλες βου­τιές, τόσο πολ­λές βουτιές…

Στο Πόρ­το Βρώ­μη με τα διά­φα­να νερά και το λευ­κό, ψιλό βοτσα­λά­κι του. Στις Αλυ­κές που έχουν φαντα­στι­κή αμμου­διά, πολ­λά water sports για τα παι­διά που βαριού­νται την ξαπλώ­στρα, και την φυσι­κή τους συνέ­χεια που λέγε­ται Αμμού­δι, με την ίδια αμμου­διά και περισ­σό­τε­ρη ησυ­χία. Στα Ξύγκια με τα από­λυ­τα τιρ­κουάζ νερά και τις ιαμα­τι­κές πηγές που ανα­βλύ­ζουν στις σπη­λιές ακρι­βώς δίπλα στην παρα­λία. Στον βοτσα­λω­τό Μαρα­θιά με τα θεό­ρα­τα βρά­χια που τον προ­στα­τεύ­ουν από τους ανέ­μους. Στην τέλεια αμμου­δε­ρή Δάφ­νη, με τα ταβερ­νά­κια της πλάι στο κύμα. Στο απο­λύ­τως καρτ­πο­στα­λι­κό Πόρ­το Ζόρο, με τα από­κο­σμα βρά­χια του που κορ­νι­ζά­ρουν την ανα­το­λή του ήλιου. Και σε εκεί­νη την παρα­λία που θα ανα­κα­λύ­ψεις οδη­γώ­ντας χωρίς συγκε­κρι­μέ­νο προ­ο­ρι­σμό, και θα ανα­κη­ρύ­ξεις σε προ­σω­πι­κή σου αγαπημένη.

Ανα­κα­λύψ­τε τη Ζάκυνθο

Τα νέα της Ζακύνθου

e‑Εφημερίδα